Θα `ρθει κάποτε ο καιρός
που θα ξαναζούμε σαν σκόνη.
Δε θα υπάρχουν ανήλικα μυστικά
αφημένα στο παραγώνι της αγωνίας.
Δε θα υπάρχουν σαφή ηλιοβασιλέματα
για να απορρέουν διλλήματα.
Δε θα υπάρχει η λάμψη ακόμη αν θες
ενός διάτρητου συναισθήματος
ως σημάδι
για αγκαλιές μες στο χιόνι.
Ανένταχτα θα πλέουνε όλα
σε ένα μυστηριώδη βυθό οξυγόνου.
Θα ανοιγοκλείνουν τα χαράματα κι οι νύχτες
με νόημα της μιας οργιάς από την τρέλα
και ενυπόγραφες θα στέκουν οι συμβάσεις του Θεού
με των ανθρώπων τις φευγάλες.
Σαν μια κουστωδία ασήμαντου κονιορτού
θα διαβαίνουμε κι εμείς απ’ το μπαλκόνι
και σκόνη στη σκόνη
με τόση σκόνη στα ξαφνικά
θα μου μοιάζεις σαν ποτέ να μη σε είδα.
Για ότι ως τώρα άργησες
βιάσου να μου μιλήσεις.