Ένα μπουκάλι ουίσκι

ένα κουτί με καπότες

που πρέπει να’ χουν λήξει

κι εκείνος πιο κει

γυμνός

ξύνει τ’ αρχίδια του

και ψάχνει στο ψυγείο για παγάκια



το παν φίλε – λέει- είναι να ξέρεις

πως να επιβιώνεις

η ζωή είναι σκατά

ο κόσμος είναι σκατά

κι εσύ πρέπει μέσα εκεί

σ’ αυτό το συνονθύλευμα σκατένιων υποκειμένων

να μείνεις εντάξει με γεμάτο στομάχι

με τις πληγές σου μανταρισμένες

και τον πούτσο σου χορτάτο



ρίχνει ένα γερό ρέψιμο

και κάθεται δίπλα μου



έπειτα -λέει- είναι και το θέμα των σχέσεων

έχουμε ξεχάσει πως να μιλάμε ο ένας στον άλλον

πως να επικοινωνούμε

δε ξέρω αν με πιάνεις

να επικοινωνούμε, δηλαδή, να καταλαβαίνει ο ένας

τον άλλον

να νιώθει ο ένας τον άλλον

χωρίς να χρειάζεται για να υπάρξεις να κάνεις λάικ

και σκουντήματα στο κωλομηχάνημα που μας έχει

αποξενώσει



σταματάει για λίγο

με κοιτάει σαν κάτι να ψάχνει στο βλέμμα μου

και συνεχίζει



φαίνεσαι εντάξει τύπος

όμως να… πως να’ σαι σίγουρος για τον άλλον

πως να μη φοβάσαι αν αυτός που εσύ τον βρίσκεις

εντάξει δε θα σου τη σβουρίξει εκεί που δε το περιμένεις

τα μηχανήματα ετούτα αλλοιώνουν και κρύβουν

την αλήθεια κι εσύ για να μη μείνεις μόνος

κάθε βράδυ να παίζεις ρώσικη ρουλέτα



σταματάει ξανά

αρχίζει να χαϊδεύει το πόδι μου

και λέει βραχνά



όμως αρκετά είπαμε

γδύσου τώρα

να τελειώνουμε



αύριο έχω να ξυπνήσω νωρίς:

πάνω απ’ όλα

η επιβίωση…



φίλε.