Αφού και τούτη η ζωή
σαλεύει εντός, δε θα λουφάξει,
ταιριάζει με την άλλη αυτή,
παίρνει φωνή, και θα φωνάξει.

Λέξη καμιά δε θ’ αρνηθώ,
αλήτικο ευγενές μου στόμα,
γνωρίζω κι από τ’ άλλα εγώ,
κι από φασκέλωμα και σκώμμα.

Αφού του στίχου το σπαθί
κάποτε κάποτε δε φτάνει,
με του χωριάτη την ψυχή
πιάνω του στίχου το δικράνι.

Άλλοτε ο πρίγκηπας μιλά
κι ο αλήτης άλλοτε σφυρίζει,
ξέρει η ψυχή μου να χτυπά
κι απ’ άλλο, κόσμε, μετερίζι.