Γεννιέμαι στο φως σου ναυαγός

βράδυ με ξάστερα νερά.



Με γαλήνια φύλλα

καίει τ’ αέρι παρηγορημένο.



από τους ζωντανούς ξεριζωμένος

καρδιά προσωρινή

είμαι σύνορο μάταιο.



Το τρομερό σου δώρο

από λόγια, Κύριε,

κανονικά πληρώνω.



Ξύπνα με απ’ τους νεκρούς:

καθένας έχει πάρει τη γη του

και τη γυναίκα του.



Εσύ έχεις κοιτάξει μέσα μου

στη σκοτεινιά των σπλάχνων μου:

κανείς δεν έχει την απελπισιά μου

μέσα στην καρδιά του.



Είμαι ένας άνθρωπος μόνος

μια κόλαση μονάχη.