Και σχεδόν παιδούλα ήτα, που ανεφάνη
απ’ του άσματος και της λύρας τη χαρά
κι έλαμπε στα εαρινά της πέπλα καθαρά
κι είχε την κλίνη της μες στο αυτί μου κάνει

κι αποκοιμήθηκε μέσα μου, Κι όσα είχα θαυμάσει
δέντρα, άλλοτε, κι οι απτοί ορίζοντες εκείνοι
και το αισθητό λιβάδι κι όποια είχα δοκιμάσει
έκπληξη, απ’ όλ’ αυτά ο ύπνος της είχε γίνει.

Κοιμότανε τον κόσμο. Τραγουδιστή Θεέ, πώς
έτσι τέλεια την έκαμες, που να μη ζητήσει
πριν ξύπνια να `ναι; Δες, εγεννήθηκε κι αποκοιμήθη.

Πού να `ναι ο θάνατός της; Ω, το θέμα αυτό
θα το αποκαλύψεις, πριν το τραγούδι σου σιγήσει; —
Για πού φεύγει, έξω από με;… Μια παιδούλα σχεδόν…