Ένας Θεός μπορεί. Πώς, όμως, πες μου, πρέπει
Ο άνθρωπος με τη λύρα τη λεπτή να ακολουθήσει;
Δίβουλη είναι η αίσθησή του. Ναό του Απόλλωνα στην τρίοδο
Δυο δρόμων της καρδιάς του δε θα συναντήσει.

Δεν είναι αγώνας ούτε επιθυμία ως το διδάσκεις
Για κάτι που στο τέλος αποκτάς το μέλος.
Είναι ύπαρξη το μέλος. Για τον Θεόν απλό.
Πότε, όμως, είμαστε; Και πότε στρέφει τέλος

Τα αστέρια και τη γη στην ύπαρξή μας;
Δεν είναι, νέε, που αγαπάς, ακόμα
Κι αν με τη βία ανοίγει σου η φωνή το στόμα.

Μάθε να λησμονείς ότι τραγούδησες. Αυτό κυλάει.
Να τραγουδάς στ’ αλήθεια είναι άλλη ανάσα.
Μια ανάσα για το τίποτε, Μια πνοή στον Θεό. Ένας αγέρας.