Μοναχικός εἶσαι φίλε μου, ἐσύ, ἐπειδή…

Μέ λέξεις καί δείχνοντας μέ το δάχτυλο ἐμεῖς

τόν κόσμο κερδίζουμε, σιγά σιγά,

ἴσως το πιο ἀδύναμο μέρος, το πιο ἐπικίνδυνο.



Ποιος μέ το δάχτυλο δείχνει μια μυρωδιά;

Κι ὅμως, ἀπ’ τίς δυνάμεις πού μᾶς ἀπείλησαν,

νιώθεις πολλές… Γνωρίζεις τούς πεθαμένους,

τρομάζεις στό ξόρκι το μαγικό.



Μισές δουλειές καί κομμάτια τώρα μᾶς λένε

νά τ’ ἀνεχθοῦμε μαζί, σάν νά `ταν το Ὅλον.

Δύσκολο θά `ναι νά σοῦ σταθῶ. Προπάντων:



μή μέ φυτέψεις μες στήν καρδιά. Βλασταίνω πολύ

γοργά. Τοῦ δικοῦ μου ὡστόσο κυρίου το χέρι θά

τ’ ὁδηγήσω, θά πῶ: Ἐδῶ. Ὁ Ἡσαῦ, μέσα στό τρίχωμά του.