Ὅμως, ἐσύ, πές μου Κύριε, τι νά προσφέρω

σ’ ἐσένα πού `χεις διδάξει στήν πλάση τ’ αὐτί;

Τή θύμησή μου μιᾶς ἀνοιξιάτικης μέρας,

τή βραδιά της, στή Ρωσία– , ἕνα ἄλογο…



Ἐρχόταν πέρα ἀπ’ το χωριό κατάλευκο, μόνο,

μ’ ἕνα παλούκι στό πόδι του το μπροστινό,

γιά νά `ναι τη νύχτα μονάχο του μες στά λιβάδια·

πῶς τοῦ χτυποῦσε ἡ χαίτη σγουρή το λαιμό



στό ρυθμό τοῦ ἀγέρωχου ὕφους καθώς

χοντροκομμένο το ἐμπόδιο στόν καλπασμό.

Πῶς ἀναβρύζαν τοῦ εὐγενικοῦ αἵματός του οἱ πηγές!



Τίς ἐσχατιές, αὐτό κι ἄν τίς ἔνιωθε!

Αὐτό τραγουδοῦσε καί ἄκουγε αὐτό– , ἐντός του

κλεισμένος ὁ κύκλος σου ὁ ἐπικός.

Τή δική του εἰκόνα: προσφέρω.