Ἦρθε ἡ Ἄνοιξη πάλι. Εἶναι ἡ Γῆ

σάν παιδί πού ποιήματα ξέρει νά πεῖ·

ποιήματα, ἕνα σωρό… Ἤτανε κόπος μεγάλος

ἡ μάθηση, τώρα θά πάρει ἀμοιβή.



Δάσκαλο εἶχε αὐστηρό. Τό λευκό

στή γενειάδα τοῦ γέροντα ἦταν καλό.

Τώρα, λοιπόν, τη ρωτᾶμε νά πεῖ πῶς λένε

τό πράσινο, το γαλανό: το μπορεῖ, το μπορεῖ!



Γῆ, τυχερή, πού `χεις σχόλη, τώρα νά

παίξεις μέ τα παιδιά. Ἄχ θά σέ πιάσουμε, Γῆ,

τρελο-Γῆ. Ἀπό τόν πιο εὐτυχή θά πιαστεῖ.



Ὅ, τι τῆς ἔμαθε ὁ δάσκαλος, τόσο πολύ, κι ὅ, τι

στίς ρίζες θά βρεῖ χαραγμένο καί στόν κορμό

τόν μακρύ, τόν βαρύ: τραγουδώντας αὐτή θά το πεῖ!