Είμαστε αυτοί που όλο πηγαίνουν.
Μα στοχάσου του χρόνου του
βήμα, σαν κάτι περίσσα μικρό
μες στ’ αυτιά που πάντα απομένουν.

Στη βιάση ό,τι έχει δοθεί
θα `χει κιόλας περάσει·
γιατί το απομένον κατηχεί,
η μύηση μ’ αυτό θα μας φτάσει.

Αγόρια, μη σπαταλάτε
το θάρρος σας στη βιάση αυτή,
στη δοκιμή ψηλά να πάτε.

Όλα έχουνε πια αναπαυτεί:
Σκότος και φως κοιμάται,
άνθη, βιβλίο έχουν κλειστεί.