Ἀγαπῶ αὐτὴ τὴ μεταμόρφωση
τῶν καθημερινῶν θανάτων, ἔλεγες,
σὰν τὸν κεραμοπλάστη
ποὺ χαρίζει χίλιες μορφὲς στὴ λάσπη του
μικρὰ ζῶα κατοικίδια, πουλιὰ
κι ἀνήμερα θεριά, γαζέλλες ἔντρομες
κι ἔπειτα πάλι, χωρὶς νὰ λείψει ὁ οἶστρος του
τὰ συνθλίβει ξάφνου σὲ μιὰν ἄμορφη ἀργιλλόμαζα
σέρνοντας νέα πλάσματα στὸν ξέφρενο τροχό του,

μ’ ἀρέσει νὰ ἐξαφανίζομαι μέσα στὴ λάσπη μου.