Κάποιος συνάμα και τρελός
ή λογικός σαν μια ιστορία παθιασμένων χρόνων
πήδηξε ένα βράδυ τα τέσσερα τελευταία σκαλιά της σκάλας
και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι.
Κινήθηκαν από τον αέρα που έφερε
η ξαφνική του πρωτοβουλία
τα χαρτιά ανακοινώσεων της πολυκατοικίας
με μπόλικα κοινόχρηστα πετρελαίου
να αδειάζουν τα λίτρα της ζεστασιάς τους στο δάπεδο.
Μια σταθερότητα ιστού αράχνης στα κάγκελα
ρουφήχτηκε προς τα έξω
και σκοτεινιά κατά τα άλλα στη σκάλα
βράδυ ενόσω κι αφού το θυμάμαι
καθώς την πόρτα άφηνε πίσω του.
Από ένα ματάκι μιας πόρτας δικιάς μου
παρακολουθώ αυτά που θα θελα να φωνάξω.