-Στέκω-
Ακούγεται παράξενα όπως οτιδήποτε αόριστο και περιφραστικά απερίγραπτο.
Αφουγκράσου.

Ακούγεται σαν αντίδραση, σαν ηχώ, με περιέργως παροπλισμένη περηφάνια
μα ακόμη απειλητικό, διαμορφωμένο ως ασυμμόρφωτο.
-Στέκω-

Όχι Στέκομαι. Γιατί τίποτε πια παθητικό. Η άγρια μόνο όψη μιας άποψης
που όσο την καταδιώκεις τόσο περισσότερο ριζώνει Εδώ.
-Στέκω λοιπόν και θα στέκω-

Με τόση εμπάθεια όση κι απάθεια. Με ανάστημα. Είτε μεγάλο είτε μικρό.
Με ένα κάποιο ανάστημα.

Σ’ έναν κόσμο που δε στέκει οτιδήποτε στέκεται

-Στέκω-
Ακόμη κι όταν δε στέκομαι, όντας γονατιστός ή κι όταν σέρνομαι.
Στέκω ρε φίλε, στέκω, δηλαδή... Αντιστέκομαι!

Ναι, αυτό είναι! αυτό πρέπει να είναι. αυτό θα ήθελα να είναι......

Στέκω...

Μα ίσως τελικά απλά να κοντοστέκομαι. Να κοιτώ με πλήρη απάθεια
έναν κόσμο ανόητο. Κόσμο δαιμονισμενο από λίγους ευδαίμονες.

Ίσως τελικά απλώς να κοντοστέκομαι

αποβλακωμένος απ’ την τεράστια οθόνη τηλεόρασης
που ευφυέστατα στήσανε μέσα μου.

Στέκει.