Ο ήλιος ξεσπά, πρησμένος απ’ τον ύπνο.
Και ουρλιάζουνε δέντρα:
Στη Περιπετειώδη μαρμαρυγή
με την άγκυρα ξανά τραβηγμένη μέσα σου
αποπλέεις.
Και οι πελαγίσιες εποχές
γλυκά ξεβράζουν σε νεογέννητες ακτές.

Εγώ, από άλλη γη πικρός
αγρυπνώ, εδώ
με τον οίκτο, ασταθή στο τραγούδι του
που αγάπη με σπείρει
θανάτου και ανθρώπων.

Ιδού, οι νέοι βλαστοί του κακού μου,
μα τα δικά μου χέρια δικά σου κλαδιά:
Σε γυναίκες που η θλίψη
έσφιξε μες στην εγκατάλειψη
μην τις αγγίξει ο χρόνος, και
αργά
τη μορφή μου αποφλοιώνοντας
ευνουχίσει.

Πέφτω σαν
ζωγραφιά μιάς ναυμαχίας στην καρδιά σου.

Βήματα από ξυπόλυτους αγγέλους
              στο σκοτάδι.