Δεν αγαπώ τα κάλλη του κορμιού σου
μηδέ την τρυφεράδα των ματιών σου
ακόμα τα κοράλλια των χειλιών σου
τη μουσική σαν παίζουν του καημού σου.

Την λάμψην αγαπώ του λογισμού σου,
ως φεύγω απ’ την πηγή των στοχασμών σου,
και το γλυκό σκοπό των τραγουδιών σου
που μαρτυράει μια χαραυγή στο νου σου.

Της τύχης δώρα εκείνα, που διαβαίνουν
και μόνο η θύμησή των μένει. Δώρα
των Θεών τούτα ζηλευτά και μένουν.
Έτσι κι εγώ στη λυπημένη χώρα

τ’ αχνάρια των ποδιών σου τ’ ακλουθάω
χωρίς άλλη ζωή να λαχταράω.