Μισό αιώνα ταξιδεύω τα όνειρά μου
βρήκανε ξέρες, θάλασσες
και κρόσσια ξεφτισμένου ουρανού.
Μισό αιώνα βύζαινα σφιχτά στα δάχτυλα μου
σαν ρώγες τη ζωή
αχόρταγα στα χείλη ενός μικρού παιδιού.
Μισό αιώνα σε σχολεία φυλακές
με δεσμοφύλακες τους δάσκαλούς μου
με βρήκανε να κάνω ορθοπεταλιές
κι είχαν σκασμένα λάστιχα, οι ρόδες του μυαλού μου.
Μισό αιώνα πρέπει μη και πειθαναγκασμού
σαν παιχνιδάκι τα κρατώ, σφιχτά στην αγκαλιά μου
σπέρμα ανίκανο να βρει την ηδονή του οργασμού
κιθάρες φάλτσες συνοδεύουν τα ουρλιαχτά μου.
Μισό αιώνα ανάσκελα, λιπόθυμος στο καναβάτσο
έμαθα ως το δέκα να μετρώ
στο παραπέντε... στο εννιά... να παίρνω αβάντζο
σ’ ένα ακόμα γύρο, τη ζωή να προκαλώ.