Για λίγο ξέφυγε από το βλέμμα
η λάμψη της απορίας και του ερωτηματικού,
για λίγο της νύχτας η σιωπή
αιωρήθηκε πάνω στο χαρτί.
Μια μάταιη απόφαση
ο κόσμος να υπάρξει μες στις λέξεις,
μια αντίδραση του νου που θέλει να επιβάλλει
φως και σκιά στις ποθητές επιφάνειες,
χάδι του ονείρου στο σώμα της μνήμης.
Μην περιμένεις την κίνηση της καμπύλης
για να πνιγείς στον κυκεώνα της έλξης,
οι φράσεις καταρρέουν μ’ ένα άγγιγμα, μ’ ένα φιλί.
Η σκέψη• ένα μαρτύριο, υποτάσσεται
στη θέα του γυμνού...
και τότε χρώματα αναμιγνύεις,
καινούργια χρώματα ανακαλύπτεις
αδύναμη μπρος στο κενό της ύπαρξης.
Τα χείλη σου πανε να προφέρουν τον έρωτα
με τη σιωπή της νύχτας
και τη λάμψη του ερωτηματικού στο βλέμμα,
με τους χτύπους της απόρθητης καρδιάς
στο αιώνιο κάλεσμα του σώματος.