«Ό,τι ήταν να πάρω το πήρα με παστρικα χέρια.

Ό,τι δόθηκε δόθηκε και μοιράστηκε σωστα.

Ό,τι έδινα απ’ αυτο που είχα αυγάταινε

εκείνο που έμενε.

Η κρησάρα μου κοίταζε πάντα με μεγάλα μάτια.

Δεν έστρεψα ποτε μου το βλέμμα μου στο κατακάθι.

Δεν ύφανα διάφορο ξένο στο δικο μου στημόνι.

Δεν ύφανα ποτε παλιες διχόνοιες

με σύγχρονες διαφορες. Είχα έρωτα στη γη και στο σπόρο.

Μια χούφτα σιτάρι και, δέστε, κυματίζει του κορμιου μου

ο απέραντος σιτοβολώνας»