Αποδιωγμένο πνεύμα
λαμπρό λιοστάσι των ψυχών,
περνούσες κύμα απ’ τη μνήμη
όχι δεν μπορείς να είσαι παρελθόν,
ελπίδα ζεις και ανασαίνεις μέσα στην ομίχλη
παρόν που αψηφάς κινδύνους
την ανθρώπινη κόλαση αποτινάζεις απ’ την καρδιά.
Μόνο το χαμόγελο, η φιλία και η αγάπη
σε κρατούν δέσμια της γης
κι ύστερα ο ουρανός σ’ έχει ελεύθερη από κάθε τρικυμία,
περιδιαβαίνεις τις νύχτες με καημό
από στενό δρομάκι ευτυχίας
απάνεμο χωριό με διάσπαρτα σπίτια στο βουνό,
δυνάμωσε τη γαλήνη στην ψυχή σου
γράψε τους πόνους στο χαρτί
τα γράμματα είναι το χωνευτήρι των πληγών
κι οι λέξεις τα πλούσια φτερά σου...
Από μια σύναξη Θεών έλειπε ο Ερμής και η Αφροδίτη,
ίσως γυρίσουν πίσω για να μετατρέψουν
έναν δισταγμό σε αποδοχή.