Στης μνήμης σε γυρεύω, τα ξενύχτια
κι αν έχεις κότσια, έλα ξανά και κοίταξέ με
ακόμα μια φορά, παλεύει τ’ όνειρο με την αλήθεια
ντύσε το ψέμα σου κι ωραία κορόιδεψέ με

μη πεις φοβήθηκα και έφυγα λαθραία
και ξεκουράζομαι, εκεί, στη λησμονιά
μα το παιχνίδι σου, τελείωσε μοιραία
και το ποτήρι κέρασες, μ’ άφθονη απονιά

τα λόγια έντυσες, με κίβδηλα στολίδια
που λαμπυρίζουνε και κρότο κάνουν, δυνατό
και στην ψυχή μου άφησες, μονάχα αποκαΐδια
να μένω, να πορεύομαι, σαν σκιάχτρο ξωτικό

έλα και στάσου εδώ, απέναντι από μένα
και με περίσσια έπαρση, παίξ’ το αδιαφορία
κάνε πως δε μ’ αγάπησες και πήγαινε πιο πέρα
να κρύψεις μες τα μάτια σου, τη μαύρη απελπισία.