Στίχοι γυμνοί που το γυμνό σου δείχνουν σώμα
και που αν τους φωνάξεις, λες, θα κοκκινίσεις·
«κάνε, ζητάς, λιγότερο πυρό το χρώμα,
εκτεθειμένο το κορμί μου μην αφήσεις.

»Υπάρχει κάτι εκεί που καίει και ξεσχίζει,
κάτι που θα `θελα γοργά να το ξεχάσω·
κάτι σαν τέρας που κινείται και μουγκρίζει.
Τους στίχους σου ψιθυριστά θα τους διαβάσω».

(Τους στίχους μου δεν τους αντέχουνε τα χείλη;
Να τους φωνάξει δεν τολμά κανένα στόμα;
Ευλογημένη νύχτα εσύ, ακριβή μου φίλη,
τα ψιθυρίσματα δεν τα έμαθα ακόμα).

Και να τους ψιθυρίσεις όμως – δεν αλλάζει
τίποτα· ετούτο το κορμί δεν παίρνει ντύμα·
λύκος ο άνεμος εκεί πάντα θα ουρλιάζει
και πάντα πύρινο θα υψώνεται το κύμα.