Ό,τι πιο πολύ αγάπησες στη ζωή τόσα χρόνια,
το σπίτι σου, τα βιβλία σου, τα έμπιστα
πράγματα που ένα κομμάτι τούς έδωσες
απ’ την ψυχή σου, και κρυφά τα καμάρωνες,
και με στοργή, τις νύχτες, τα ταξινομούσες,

τώρα που τρίζουν τα δοκάρια, οι σοβάδες
πέφτουν, η οροφή χάσκει ανοιχτή
στον ουρανό και καταχθόνιο το σκοτεινό
νερό εισβάλλει από παντού

ανάγκη να τα παρατήσεις και να βγεις στους δρόμους
και μην κοιτάξεις τίποτε να διασώσεις
τώρα που ένα ένα χάσανε το νόημά τους
και τόσοι φίλοι, που δεν τους λογάριαζες ως τώρα,
σε περιμένουνε στους δρόμους, τόσοι σύντροφοι,
σ’ έχουν ανάγκη, και τους έχεις, σε καλούν.