Το φως πηχτό όπως η λευκή λαδομπογιά
των σπαταλημένων αποφάσεων
η μνήμη ξέφυγε από τις παγίδες της συγκίνησης
κι ακροπατώντας μπήκε
στους σκοτεινούς κοιτώνες
των αποφλοιωμένων ερώτων

από τα βάθη του μαγεμένου ουρανού
στάζουν σκέψεις σε μέγεθος καρφιών
και ενστάσεις σε σχήμα αποχαιρετισμού

τ’ απόγευμα γεμίζει τις τσέπες του νοσταλγία
και τις σπέρνει στην αμμουδιά
της νοτισμένης ανησυχίας

μια λαχτάρα αρδεύει τη ράχη του ορίζοντα
και σιγά - σιγά σκάνε μπουμπούκια
τα πρώτα άστρα της απόδρασης

μέλλον είναι η κύρια μονάδα μέτρησης
της ανθρώπινης δυστυχίας

γεμάτος υποψίες και δόγματα που μύριζαν θειάφι
δεόταν πεσμένος στα γόνατα
με το πρόσωπο στραμμένο στη μεγάλη άρκτο
και την παλάμη στηριγμένη στη μικρή του εποχή

-τι κοιτάς
-δεν είναι το μέλλον που με τρομάζει είναι το παρελθόν
που δεν πεθαίνει κι ας σφαδάζει.