Εκείνην, αχ, τη νύχτα των ερώτων

κοιμήθηκα σαν ψόφιος, σαν σανίδα,

κι ένα δεντρί στ’ αμάλγαμα των φώτων

δονούμενο και βαθυπράσινο είδα.

*

Και μέσα εκεί σκεφτόμουν (στ’ όνειρό μου)

δεντριά, που μες στον ήλιο θε ν’ ανάψουν.

Να γράφει θα `θελα το ριζικό μου

στη ρίζα τέτοιου δέντρου να με θάψουν.

*

Σαν ξύπνησα μετά μ’ εσένα δίπλα

σε πεντακάθαρα λινά σεντόνια,

λινό είπα ας με τυλίξει, με τη δίπλα

του ατσάκιγη, σαν φύγω με τα χρόνια.

*

Κι εφάνηκε και πάλι το φεγγάρι

στη σιγαλιά μέσ’ από τις κουρτίνες,

καθώς σκεφτόμουν πότε θα με πάρει

ο χάρος για τ’ αλλού – σε πόσους μήνες;

*

Και σαν απάνω στο ζεστό κορμί σου

ακούμπαγα και στο γλυπτό σου πόδι,

στην αγκαλιά σκεφτόμουν τη δική σου,

αχ, ας γινόταν το δικό μου ξόδι!

*

Κι εσάς, τους κληρονόμους που είστε πάνω

από την κλίνη μου και κλαίτε λίγο,

σας είδα και σας είπα: όταν θα πεθάνω,

αφήστε με τουλάχιστον να φύγω!

*

Πολλά αν μου δώσατε, θα μετανιώστε

που δε μου τα `χατε όλα εμένα δώσει.

Και ουδέποτε τη χάρη θα `χετε, ώστε

το φέρετρό μου να `χετε σηκώσει!