Σαν όλους ήταν καθιστή στο τσάι.

Πρώτα μου φάνηκε πως το φλιτζάνι της

κάπως αλλιώτικα απ’ τους άλλους το κρατούσε.

Μια φορά χαμογέλασε. Και πόνεσα σχεδόν.

Τέλος όλοι σηκώθηκαν κι άρχισαν να μιλούν

και αργά μες στα δωμάτια περιφέρονταν

σχεδόν τυχαία (μιλούσαν και γελούσαν),

εκεί την είδα πάλι. Βάδιζε πίσω τους

λίγο σφιγμένη, σαν να ετοιμαζόταν

να τραγουδήσει μπροστά σ’ ένα πλήθος·

τα καθαρά της μάτια τα χαρούμενα

φωτίζονταν απ’ έξω, ακίνητο νερό.

Ακολουθούσε αργά, χρειαζόταν χρόνο

σαν να `χε ακόμα κάποιο εμπόδιο να περάσει

ή μάλλον: σαν, μετά απ’ αυτό το πέρασμα,

να μη γινόταν πια να περπατήσει, μόνο να πετάξει.