Τ΄ανολοκλήρωτα ποιήματα,
αυτά που εγκαταλείπουμε σαν ήττα,
αφήνουν τις εικόνες τους σε μια κρυφή γωνιά
όπου σιγά σιγά μορφώνεται, μοναχικό, έν’ άλλο ποίημα.

Έτσι γεννιόνται οι μορφές της νύχτας,
σαν παραπεταμένα πλάσματα.
Κι αυγή καμιά δεν υποφώσκει
για να’ ρθουνε στο φως.

Οι γραμμές της βλάστησης και της αναμονής
σχηματίζουν ανερμήνευτα ιερογλυφικά
πάνω στο δέρμα που παντού χωρίζει
τη σιωπή από το λόγο.

Μέχρι που να’ ρθει η σωτήρια σύζευξη
που με το δέρμα αυτό ντύνει το νέο σώμα
και συγκεντρώνει τις παλιές εικόνες,
γιατί καμιά δε χάνεται εικόνα.