Ἀπόψε θαρροῦσα
στοῦ ὕπνου τὴν πλάνη
πῶς εἶχα φουστάνι
μ’ ἀτέλειωτη οὐρά·

σὰ νἄμουν στὰ χρόνια
ποῦ κάθε κοράσι
γυρεύει νὰ φτάσῃ
μὲ μάτια ἀνοιχτά.

Ἐκεῖ, καθισμένη
σταὶς πρώταις ἀράδαις,
μαζί σας, Κυράδες,
βρισκόμου κ’ ἐγώ·

τῆς μίας ἢ τῆς ἄλλης
ἀδιάκοπα ἐμίλεια
γιὰ πράματα χίλια
στὸν ἴδιο καιρό.

Ἐχτὲς ὅλη μέρα
βρισκόσουν τριγύρου·
ἐπῆες τοῦ Ζαφείρου
τὸ πρᾶμα νὰ ἰδῇς;

Ἐγὼ εἶν’ ἕνας μῆνας
ποῦ δὲν ξετρυπόνω,
παρὰ γιὰ τὸ μόνο
λουτρὸ τῆς αὐγῆς.

Ὁ πόθος μου τώρα
νὰ κάμω ταξείδια·
βαρυῶμαι τὴν ἴδια
νὰ σέρνω ζωή.

Χριστέ, ἡ πεθερά μου
τὰ μάτια νὰ κλείσῃ,
νὰ πάω στὸ Παρίσι
τὴν ἄλλη στιγμή! -

Μὲ τοῦτα καὶ μ’ ἄλλα
περνοῦν δύο τρεῖς ὥραις·
δὲν ἔχουν ὴ κόραις
ἐξέταση πλιό.

Κ’ ἐκεῖ ποῦ γιὰ νἄβγω
ἀργὰ προχωράω,
très-bien ἀρχινάω
εἰς ὅλαις νὰ πῶ.

Ξανοίγοντας μία
τὸν ἔπαινο παύω·
στὸ πρόσωπο ἀνάβω,
καὶ λέω σοβαρή:

Ἐφέτο, ἀκαμάτρα,
ἐσπούδαξες λίγο·
ἂς λάβῃς, πρὶν φύγω,
μία πρώτη ποινή! -

Τεντόνω τὸ χέρι
καί, ἀδράζοντας κἄτι,
ἀνοίγω τὸ μάτι
στὸν ἥλιο τσ’ αὐγῆς.

Τι βλέπω ξυπνῶντας;
Ἐγὼ μοναχή μου
τραβοῦσα τ’ αὐτί μου,
μὲ κίνημα ὀργῆς.

Γελᾶτε; Τοῦ ὀνείρου
ἡ πρόσκαιρη πλάνη
νὰ μάθω μὲ κάνει
σὲ λίγα λεπτά,

ποῦ ἂν γνώση δὲ βάλω,
σωστὰ τὴν παθαίνω,
καὶ φλύαρη θὰ γένω,
ἀνόητη κυρά.