Εδώ, αρχίζει η μέρα, και εκεί, τελειώνει...
Μα μένει πάντα το σκοινί κοινό,
να μας ενώνει.
Αόρατο σκοινί, σκληρό, ανελέητο...
δεν υπολογίζει την απόσταση,
δε χαρίζεται σε κανέναν
απ’ τους δυο μας.
Δε μοιράζονται οι ζωές μας,
ο καθένας μας τραβάει μονάχος του
τον δρόμο.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί,
κρίκοι και οι δυο μας
της ίδιας αλυσίδας...
Ανίκανοι να κρατηθούμε
ο ένας απ’ τον άλλον,
σκύβουμε το κεφάλι
και προχωρούμε
στον άγνωστο δρόμο
της ζωής μας....