Όμορφη πόλη,
βαθύς σκούρος,
νοτισμένος ουρανός
σε σκεπάζει.
Κατεβαίνει τόσο χαμηλά,
που ακουμπά τις πλάτες μας
και βαραίνει τους ώμους.
Στην καρδιά που χτυπάει
δυνατά,
ήδη η μελαγχολία
έχει απλώσει τα δίχτια της
και το χέρι σου,
που κρατάει το δικό μου,
σιγουριά και προστασία,
δεν μπορεί να μου δώσει.
Πατάω γερά στο πεζοδρόμιο,
σταματάω στο κόκκινο φανάρι
των πεζών.
Και όταν το πράσινο ανάψει,
πέφτω στις ρόδες του πρώτου
αυτοκινήτου που
θα βρεθεί μπροστά μου...