Μιλούν οι σιωπές μας στα άδεια δωμάτια.
Μας βαραίνουν οι παρουσίες.
Απόντες εμείς, θεατές λες,
βλέπουμε να φεύγουν ένας ένας
οι δικοί μας άνθρωποι,
και μένουμε ολοένα και
πιό μόνοι.
Μας τσακίζει η ζωή σιγά σιγά,
σαν θλίψη απογεύματος
μιας Κυριακής,
που η Δευτέρα της,
δε θα ξημερώσει...