Χαμογελάμε.
Στ’ αστεία σκλαβοπάζαρα
στις Τράπεζες των πληβείων
στο ξεσπίτωμα
στο παιχνίδι του τυφλού
μέσα στον ηλεκτρικό
«ό,τι έχετε ευχαρίστηση»
και χαχα χουχα τριγύρω
οι πελάτες.

Χαμογελάμε.
Πίσω από οθόνες
που ξελογιάζουν την ερημιά
του εκσυγχρονισμένου ατόμου
πίσω από ενημερώσεις κατάστασης
«είμαι καλά κι ας μην υπάρχω»
πίσω από τον κάματο
που αδυνατεί να υποσχεθεί
έναν ακέραιο εαυτό
πίσω από εμάς χωρίς εμάς
πίσω από τα κομμάτια μας
πίσω από τα αριθμημένα
κοστολογημένα
σάπια θρύψαλα του ψηφιακού
σαρκίου μας.

Χαμογελάμε.
Για ένα στιγμιότυπο
για την καταχώρησή μας
στο μεγάλο βιβλίο των ασωμάτων
για μια ξεπέτα
να πούμε πως αγαπηθήκαμε
για τα μάτια του κόσμου
για το γαμώτο
στο κάτω- κάτω.

Χαμογελάμε.
Κι ας ξέρουμε πως ζούμε
τον θάνατο σε κάθε μας
ξύπνημα
κι ας είναι που πονάμε
την απώλεια του αισθήματος
κι ας είναι το κάθε μας χαμόγελο
αντικαθρέφτισμα του θρήνου
που αφήνουμε ξεχασμένο
μέσα στα συρτάρια μας.

Χαμογελάμε.
Γιατί αυτό επιβάλλει η εποχή
γιατί αυτό θα αποτελέσει
εισιτήριο
για την χώρα των επιζώντων
στα συντρίμμια του κόσμου
που χαράζουμε.

Χαμογελάμε.
Έτσι∙ ανοίγοντας
μια μεγάλη πληγή
εκεί που θα χωρούσε
άπλετο ένα φιλί
εκεί που η κραυγή πνίγεται
στον βόθρο
των προσεγμένων λόγων
των έντεχνων ψελλισμάτων
των ψεμάτων των θείων αναληθειών.

Χαμογελάμε.
Κι αυτό αρκεί.
Τα υπόλοιπα ας μείνουνε στα κιτάπια
των επερχόμενων αιώνων
των ανθρώπων του μέλλοντος
που κάνουμε πως δε θα υπάρξουνε
των άλλων τόσων που αφήνουμε
σαν άλλοθι
στην κρεμάλα του κατ’ εξακολούθηση
παρόντος.

Χαμογελάμε.
Στον εμφύλιο πόλεμο
που ξεσπά σε κάθε μας
έκκριση-
όχι σαν αντίσταση
αλλά ως επικύρωση
του πρωτοκολλημένου
απόντος.

Χαμογελάμε.
Ας σημειωθεί
-παρακαλώ- στα πρακτικά.