Οι λέξεις δεν μιλούν σ'αυτό τον τόπο.
Κάποιες, ευάερες και ευήλιες, τρυπώνουν μέσα στα ποιήματα,
κάθονται στις θέσεις των επισήμων, χειροκροτούν αραιά και που
αλλά δεν παίζουν.
Τα ποιήματα εγγράφονται στο σώμα του καιρού
κυρίως με υπονοούμενα και σιωπές,
κάτι σαν τα παιδικά λουλούδια και τα σπίτια
τα αφιερωμένα "στην καλύτερη μαμά του κόσμου".
Πάντως, όχι με λέξεις δραστικές
σαν τους μετέφηβους με τα μηχανάκια
ή τους τους ακούραστους κορυδαλλούς .
Εδώ είναι νωθροί οι φθόγγοι και τα συγκοπτόμενα,
τα ρήματα σπάνε σαν τα κόκκινα αυγά-
γι αυτό σας μιλώ συχνά μ’ αστέρια,
με εικόνες όπως εκείνη που είδα στον Αηταξιάρχη, στην Πορταριά:
Πρωί, ο πατέρας χόρευε με την κόρη ένα σλόου, κάτω απ'τα πλατάνια,
οι καλεσμένοι είχαν φύγει κι ο γαμπρός
τάιζε, στην άκρη, μιαν αλεπουδίτσα,
με τα απομεινάρια της ευωχίας.