Στο σταυροδρόμι της ζωής
στο μεταξύ του εδώ και του επέκεινα
ακούω τα βαριά βήματα της σιωπής
στην ερημιά
να γυροφέρνουνε
στο Τώρα
στο Αεί
και στο Ποτέ
Νιώθω να σέρνεται στην άμμο της διαφυγής
να με κυκλώνει το κενό
Βλέπω το χάος να με διαπερνά
να με συνέχει
να με κατοικεί
να με ενώνει με το σύμπαν
Ολόγυρά μου ένας κόσμος θλιβερός
βουλιάζει στο κενό
στην άγνοιά του
Τρώει τις σάρκες του με νύχια και με δόντια
Ρουφάει ηδονικά το αίμα
των βρεφών του λογισμών
κι από την τέφρα του σταυραετός ξαναγεννιέται.