Το τζαμένιο μου πρόσωπο
μου γνέφει απ’ τον απέναντι συρμό.
- Ε! ψιτ! Φωνάζει, τα βαρέθηκα τα σκονισμένα σας ψέματα.

Και, πριν προλάβω ν’ αντιδράσω, εξαφανίζεται
προς την αντίθετη κατεύθυνση του τούνελ.
καταλαβαίνετε τη θέση μου μετά απ’ αυτό.
τρέμω μη μάθει ο ελεγκτής
ότι κυκλοφορώ μες στο μετρό χωρίς το πρόσωπό μου.
- Καθόλου, μην ανησυχείτε, μου ψιθυρίζει ο διπλανός, ,
από τη στιγμή που έγινε η νόμιμη ακύρωση
στη σκάλα της εισόδου,
είμαστε όλοι χωρίς πρόσωπο εδώ,
μόνο με κάτι υποκατάστατα καπέλα.