Τα κομμένα σου ποδάρια, παλληκάρι,
πώς να σ’ ονομάσω, να σε πω;
είσαι ο πόνος ο κρυφός μου,
είσαι ο αρραβωνιαστικός μου,
είσαι εκείνος π’ αγαπώ.
Του χωριού μας το καμάρι,
‘συ, με τα κομμένα πόδια, παλληκάρι.

Σε θυμάμαι εδώ στο πράσινο χορτάρι
κι ο καημός μού καίει τα χείλη,
τότε που πηδούσες, τον καιρό που ροβολούσες
και σαν το πουλί πετούσες,
καθώς κράταες το μαντήλι στο συρτό, με τόση χάρη,
κι έτρεμε η γης σαν χτύπαες το ποδάρι.

Με το δεκανίκι, με το καροτσάκι,
με τα πανταλόνια τ’ αδειανά,
πόδια εσείς, κομμένα, παγωμένα, κλαδεμμένα,
σ’ όλη τη χώρα, εμένα
πώς χτυπάει μέσ’ στο στήθος η καρδιά,
σαν φανείτε στο δρομάκι,
με μιαν αδελφή μαζί, μ’ ένα παιδάκι.

Μη σας τρομάζουν πέτρες, ούτε λάκκοι,
οι γυναίκες θα σταθούμε για παρηγοριά σας,
πάντα δίπλα σας, κοντά σας,
κι όλα μας θα `ναι δικά σας,
χέρια, πόδια, όπου δούμε δεκανίκι, καροτσάκι,
σε κάθε πολιτεία, σε κάθε χωριουδάκι.

Τα κομμένα σας τα πόδια, παλληκάρια,
θε’ να τα χρυσώσω με του πόνου τη μαγεία
και θα πάω στην εκκλησιά να τ’ απιθώσω,
όπως πάν’ τα τάματα στην Παναγία.

Τ’ άγια σου τα πόδια, τα κομμένα,
έτσι χρυσωμένα, όπως τα `χω στην καρδιά μου,
θα τα βάνω στο προσκυνητάρι, με τα στέφανά μου,
όμορφό μου παλληκάρι,
και για να περπατάς, θε’ να `χεις τα δικά μου.



- Σημειώσεις
1. Πρόκειται για συγκλονιστικό ποίημα-παρλάτα του Γιώργου Φτέρη για τους βαριά ανάπηρους πολέμου.
2. Η Βέμπο το απαγγέλει υπέροχα, με μια φωνή γεμάτη συγκίνηση και παλμό, συνοδευόμενη από διακριτικούς ήχους πιάνου.
3. Άγνωστο πότε ακριβώς γράφτηκε. Παραμένει αμελοποίητο.