Απ’ τα υψίπεδα της γνώσης
ειν’ αλλιώτικη η θέαση.
Στοχάζομαι πόσο αδικημένοι είναι οι άνθρωποι
που νυχθήμερα μπλέκονται
στα τυχάρπαστα βασανάκια τους
τα τόσο καθημερινώδη
τσακίζονται τα φτερά τους
σαν εφήμεροι
στις αγχωδίες των δρόμων.
Κουνούπια – βρυκόλακες
στεγνώνουν τις ραχοκοκαλιές τους
από κάθε σταγόνα φαντασίας.
Τους κυβερνούν
έμποροι και τεχνοκράτες
κι εκείνοι τρέχουν κυνηγώντας τον ίσκιο τους
προς μια ολοένα μεγαλύτερη
παραγωγή του άχρηστου.
Κάνουν ενίοτε στάσεις εργασίας
σαν βραχύβια πειραματόζωα ζητώντας
καλύτερες συνθήκες
πειραματισμών και εξόντωσης.
Κι εγώ θαρρώ πως δραπετεύω
από τούτη την κόλαση
σκάβοντας κάθε νύχτα
κι αδιάλειπτα προειδοποιώντας
όσους έχουν ακόμα ακοή:
Καθώς ο κόσμος
καπιταλίζεται σοσιαλιστικά
κτυπώντας αδιάφορα
το σάπιο του τύμπανο
ο υπόκοσμος της σελήνης δε θ’ αργήσει
να εκδικηθεί
για την χαμένη αθωότητα
για τα όνειρα που αφήσαμε έκθετα
στην αποσύνθεση.