Α, τα ποιήματα
που έπαψαν να σαλεύουν στην ψυχή
σ’ έκπαγλη νιότη

που γράφτηκαν
που τέλειωσαν
που κρυσταλλώθηκαν σε λέξεις

που κάποτε
–σπανίως–
αγγίζει την ακινησία τους μια αληθινή καρδιά.

Σαν τους ωραίους, απαρηγόρητους νεκρούς,
όταν, καμιά φορά, αναδύονται στον ύπνο μας
με λίγη γύρη αθανασίας στα χείλη.