Σα να μου χαμογέλασε,
εκείνο το πρωί, μπροστά στο σπίτι μου
όπως πίσω μου έκλεινα την πόρτα.

Φυσικά, δεν είχε τίποτα στο χέρι που άπλωνε.
Εν πάση περιπτώσει, αφού μου χαμογέλασε,
κάτι της έδωσα: "Να ζήσετε,
καλέ μου κύριε, να ζήσετε"
ψέλλισε παραδόξως
κι εγώ χαμογελώντας της στ’ αλήθεια
στ’ όμορφο κείνο πρωινό
τρέχοντας λίγο απέναντι
σε μια αζαλέα
που `χε γεμίσει από λουλούδια
έκοψα ένα και ξεκίνησα
καρφώνοντάς το πρόχειρα, στο πέτο.