Τα χείλη παρέμειναν κλειστά!
πεισματικά τάχθηκαν υπέρ της σιωπής,
προσκυνώντας το τίποτα.
Τα μάτια άλλαξαν βλέμμα,
προσεκτικά φορώντας τη ματιά του κυνηγού!
Στράφηκαν προς όλες τις δυνατές κατευθύνσεις,
-αποφεύγοντας συνειδητά-
να κοιτάξουν τη μία,
...αυτή του αδύνατου...
Τα χέρια έπεσαν νεκρά θαρρείς,
μπροστά σε ότι παλλόταν από έρωτα
και εκλιπαρούσε ένα χάδι.
Έγιναν μία αγκαλιά που έκλεισε μέσα της,
όλα τα τυχαία...
Αδιόρθωτοι θα παραμένουμε να επιμένουμε σε βάθη που δε γνωρίζουμε
και έτσι...
Ασυγχώρητοι θα συνεχίσουμε να παραδινόμαστε στις πλάνες!