«Ταλιθά Κούμι», κατά Μάρκον, «Εφαθά»

έτσι ακριβώς όπως μιλούσαμε παιδιά

φαρσί τα κορακίστικα στην Καλογραίζα ένα καιρό

για να μην καταλαβαίνουν οι μεγάλοι,

μα εκείνοι ούτε που μας πρόσεχαν

άλλες έγνοιες τριβέλιζαν το μυαλό τους,

ήταν οι μέρες του `48 και του `49

ο τρόμος που μαρμάρωνε το χρόνο.

Και στο πανάρχαιο τηλέφωνο

σκύβοντας ο ένας στο αυτί του άλλου

τα βράδια της αστροφεγγιάς

στα αφέγγαρα της εξορίας και του πολέμου

το ακατανόητο μεταμόρφωνε τους φθόγγους του

«Ταλιθά Κούμι» κατά Μάρκον

έτσι ακριβώς για τη νεκρανάσταση της κόρης

«Εφαθά» για να σταθεί στα πόδια του ο παραλυτικός,

και όλα τα θαύματα

που μόνο η παιδική καρδιά μας λαχταρούσε ν’ αντικρίσει

στα χρόνια εκείνα του κατατρεγμού.