ΕΓΩ:

Είμαι εγώ
μ’ όλα τα ονόματά μου
στο σκοτεινό δωμάτιο
στις ράγες του τραίνου
στριφογυρνώ
γύρω γύρω γύρω
καρουζέλ

ο θάνατος κι ο πόθος
στο σπέρμα του μπουμπουκιού

“είναι καταδικασμένο
πριν τη γέννησή του”
κι εγώ
γύρω γύρω γύρω
σαν αράχνη
αδράχνω τον δρόμο

καμπύλο έψιλον ν’ αγκαλίαζει
μια θάλασσα
κομμάτια
το ρω ερωδιός στη σχάση των χειλιών σου
ωμέγα να πάλεται
στο χώμα
ταφ στις κάρτες μια μοίρα δακρύζει
άλφα η αρχή
αρχή αρχή χωρίς σημάδι

το τέλος:
σίγμα ρέει αίμα
όπως
ο αποχωρισμός.

Γι’ αυτό σου λέω.
Κράτα το φιλί
για την θυσία.

Ο
προδότης
έχει
πάντα
τον σουγιά
στραμένο
επάνω
στο φύλλο
που
χαϊδεύει

τον
ιστό
του.

ΕΚΕΙΝΟΣ:

Αναδύομαι
μέσα
από
την
πληγή
σου.

ΕΓΩ:

Σε
ξέρω

όπως
η σκιά
την
απουσία.

ΕΚΕΙΝΟΣ:

Αγάπαμε
με
τον θυμό·

έτσι
είναι
πιο
εύκολο
να
σε
σκοτώσω

στην
αγκαλιά
μου.

ΕΓΩ:

Μου
μοιάζεις
κι
αυτό
σημαίνει

θ
ε
ό
ς