Εγώ Ευαγόρας, ο Παλληκαρίδης,
μα το Θεό, μα την Αλήθεια, μα τον Δία,
μα τον Απόλλωνα και μα τον Ποσειδώνα
(δεν εξαιρώ βεβαίως την Αφροδίτη –
πάντα μου άρεσε, το μολογώ,
να με θρηνεί το σώμα της ολόκληρο),
εγώ Ευαγόρας, σας το ξαναλέω,
πως άλλο είναι να είσαι στο κελί σου
κι άλλο να σε παγαίνουν στη θηλιά.

Προχθές που κάτι Εγγλέζοι στρατιώτες
περνούσαν οι καημένοι τραγουδώντας
«τι όμορφος σαν θα `σαι κρεμασμένος!»,
τους άκουγα, δεν πίστευα στ’ αφτιά μου
πως είχε τόσες δάφνες ο ουρανός.
Ανάσταση μυρίζει, λάμπει ο κάμπος
από τα περιστέρια και ψηλά,
σιμά στον ήλιο, υποταγμένοι κήποι,
ρητά τριαντάφυλλα και μοσκοβόλοι αγγέλοι
τινάζουν τις φτερούγες τους· χαρά!

Δόξα, χαρά, δεν ξέρω· κάπως έτσι.
Πιστέψτε με, δεν έχω επιλογή.
Κι αν στοργικά το θάνατο αγκαλιάσω,
αφόντας μου απολείψαν οι αετοί,
και κρίνω γενικά πως είναι ο κόσμος
(παραμονή Χριστούγεννα) ένα τέλος
και μιαν αρχή, εξαρχής δημιουργώντας
ειρηνικά τα τέλη της ζωής,

εγώ Ευαγόρας, όταν λέω μ’ αγγίξαν
τα καθαρογραμμένα κι ακριμάτιστα
της κρέμασής μου χέρια, λογοκρίνοντας
τον αριθμό των αισθημάτων μου, δεν είχα
τί να προσθέσω –μόνο τους ανέντροπους,
τους αποδομητές εκείνους Άγγλους,
που ο βρόμος τους απλώθηκε ώς την άκρη
της ένδροσής μου λευτεριάς–
τους δίνω μια με του Ηρακλή το ρόπαλο
και κάνω τον Απόλλωνά σου και τον Δία
να σκάσουνε στα γέλια· κι όπως μουγκαλίζαν
μιρόψωλοι, μικρόνευροι, λακτοκοπώ
την άψογη φαλάκρα της ψυχής τους
και μένω να κοιτώ τους κακοτύχερους
μ’ ένα του Χάρου πένθος στην καρδιά.
Γιατί κι αυτοί, μα την Αλήθεια, μα την Αφροδίτη,
γεννήθηκαν να ζουν στην Ομορφιά
κι όχι να καμπανίζουνε συστήματα
τ’ ασύστολου και μίζερου Εωσφόρου.