Θα `ταν όμορφα πολύ
έστω και τώρα
να πηγαίναμε στα χωράφια μου είπες.
Θα πλανεύαμε της ζωής τα αρχικά
με λεξούλες χρυσόφτιαχτες
από του ήλιου το γιόμα.
Θα φυσούσαν την ύλη μας
αεράκια του βάθους.
Θα ξεντυνόμασταν τα ξυπνήματα
πανικού και τα χέρια του χρόνου
θα `πεφταν ανεπρόκοπα
και χαμπάρι δε θα παιρνες
το σκοτάδι ξαφνικά που θα `ρχόταν
το σκοτάδι που έφτασε
το σκοτάδι που είδες
το σκοτάδι που άφησες τα χωράφια να πάρει.
Μιλήσαμε κι αργήσαμε τόσο!