Εσύ που είσ’ ακόμα εκεί
στης αμαρτίας το στρατί
και στο μικρό σου το κορμί
έχεις για πάντα φορτωθεί
της γης όλα τα λάθη

Εσύ που σου `δωσαν να πιεις
απ’ της ζωής το κατακάθι

Είσαι για μένα ο πιο πικρός
μέσα στη νύχτα στεναγμός
κάπου σαν ίσκιος σκοτεινός
μοιάζεις ο ίδιος μου εαυτός

Να γίνονταν να φορτωθώ
τα κρίματα σου να σωθώ

Εσύ μοιράζεις το φιλί
κι η κοινωνία τη ντροπή
ένα τραγούδι τι να πει
όταν στο βούρκο η ζωή
ανοίγει μονοπάτι

Αχ η ελπίδα η κοινή
δε βρίσκει απόψ’ έναν πελάτη