Σκεφτόμουν να γράψω ένα ποίημα για την Τήνο
αλλά δεν ήξερα πώς ν’ αρχίσω έως τη στιγμή
που θυμήθηκα τις φραγκοσυκιές στο Βωλάξ

κάθε φύλλο και σελίδα ιστορίας κάθε αγκάθι
και άγραφη παράγραφος στη λαξεμένη πέτρα
που βλεφαρίζει. Η Τήνος είναι η πατρίδα μου:

δισύλλαβο που κολυμπάει μ’ άλλα δισύλλαβα
στο Αιγαίο ανάμεσα Μύκονο και Άνδρο πιο
νότια Πάρος και Νάξος απέναντι η Σύρα και

η Δήλος δήλα δη μικρές κορφές βουνών που
αγναντεύουν η μια την άλλη από τη μυθική
Αιγηίδα εδώ και τετρακόσιες χιλιετίες. Σήμερα

ο καφές στο μαρμαρένιο τραπεζάκι απέναντι
φραγκοστάφυλα σαύρες σαμιαμίδια αλυσίδες
φύσης στον χαλαρό ορίζοντα ξωκκλήσια στάβλοι

αχυρώνες ανυπεράσπιστοι όρμοι δρόμος ξεβγάζει
τουρισμό σώματα αστράφτουν σε άλλα σώματα
παραλίες ανήκουν σε κερματισμένα καλοκαίρια.

Το μάρμαρο οι περιστεριώνες οι αυλές τ’ αλώνια
τα πυρωμένα άχυρα τα βάτα τα βατόμουρα τα
ζωντανά που περιφέρουν την ύπαρξή τους κάτω

απ’ το βλέμμα του Θεού και πιο κάτω ιτιές και
λυγαριές αμπέλια αγρέλια επαναλήψεις της φύσης
γυμνού τοπίου που πότε με στοργή πότε άστοργα

με φρύγανα κλήματα αγριορίγανη αγριοκούνελα
ματιές της ώρας φευγάτη διάρκεια του σύμπαντος
σε κουβάρι λιτότητας. Η λεύκα κύκλος κρεμάμενος

στον ορίζοντα η αράχνη σκιά ξεφλουδισμένη με
αόρατα μάτια σε ρεματιές φλερτάρουν πικροδάφνες
με τα ερείπια της πέτρας χαράματα και οι πετεινοί

σιωπούν τα σκυλιά με άδεια γαβγίσματα χάνουν τη
γεωμετρία τους ανοιχτός ορθάνοιχτος ουρανός αλλά
από παντού σκοτεινός ο χρόνος. Ο αέρας κατεβαίνει

από τον Τσικνιά φαντασιώσεις διαστήματα παλμών
περιπλανήσεις που διασχίζουν λαγκάδια κυλάν τα
λιγοστά δέντρα προς τη θάλασσα οχιές λαφίτες

φιδοφωλιές αυγά φιδιών κατρακυλούν σε τρύπες
ανύπαρκτη βροχή ανύπαρκτοι χείμαρροι εκκλησιές
που τρεμοσβήνουν μουριές κρέμονται από καρφωμένες

ανταύγειες στάλες από ιβίσκους βλέφαρα απογεύματος
μαζεμένου στα πέλαγα της νύχτας αιχμάλωτο ρακί ράκη
συμβάντων τελεσθέντων εν αγνοία τού αύριο. Κοπάδια

κατσίκια αγκαλιάζουν τους ασφοδέλους λαμπάδες και
τάματα ατενίζουν τους προσκυνητές ενοικιαζόμενα
δωμάτια αγναντεύουν τουρίστες κοιλάδες με ροδιές

αυλές με πασχαλιές στις παραλίες ανθίζουν αχηβάδες
κοχύλια κι αχινοί γλείφουν τα βράχια η αλήθεια δεν
έχει όνομα η αμμουδιά δεν έχει πνοή οι τοίχοι είναι

σκαλισμένοι απ’ τα δόντια του καιρού. Τήνος τίνος
τοκετοί χωραφιών συσπάσεις φύσης αποπλανήσεις
δέντρων έναυσμα ομορφιάς σε κύματα πρελούδιο

ομορφιάς που σβήνει περιπλανήσεις αβεβαιότητα
χαραγμένη από απαλά φυσήματα γλάροι ασημόφτεροι
με χορδές άρπας φρύγανα που αναπολούν τη στάχτη

κενά στην παλάμη της Ιστορίας. Η Τήνος ταξιδεύει προς
τα αδιάκοπα τοτέμ του χρόνου προς την αθωότητα
του ξημερώματος προς τη φρεσκάδα οραμάτων προς

την οικουμενικότητα του Αιγαίου προς τα λευκά
απογεύματα της Ιστορίας προς τη ροή της διάρκειας του
σύμπαντος η Τήνος: διάφανη χρυσαλλίδα στο διηνεκές.