Δουλεύω σταθερά στις Διηγήσεις
κι ο τόνος είναι ακόμα ζωντανός
καθημερνές, γιορτές και πώς ν’ αφήσεις
στον κόσμο όπου κλώθεται σκοπός

το πρόσωπο στον τοίχο να πεθάνεις
που γύρω ανασταίνεται η γη
στο χρώμα της καστάνινης στεφάνης
το πελαργόνι αγάντα που κρατεί

στις καταιγίδες, γύρω λαζαράκια
οι βρούβες ανθισμένες, διαδρομή
στην εθνική οδό, στα μοβ κουκάκια
στα χαμηλά παρτέρια, τη ριπή

την απαλή φυσά φουσκοδεντρίτης
αέρας και τ’ ατλάζι των σπαρτών
λάμπεται και βαρεί μες στην αφή της
μετάξι για το ρίγος της που στον

παλμό της ηλιογέννητης λιβάδι
ουράνιο χάδι, πούπουλο, ψυχή
το σκεφτικό το μέτωπο αναπαύει
τον πόνο τον πικραίνει, αναπνοή

η δύναμη που κόκκινο γεράνι
λευκό και ροζ στο γύρο του κρατά
την ερυθρή καστάνινη στεφάνη
κι αντέχει με τα φύλλα τα τραχιά.