Και τι πλουραλισμός –πολυφωνία εννοιών καθώς μπαίνω στη φύση!
Βαθύφωνα και αιχμηρά μεσημέρια
τ’ αρχαία μαδριγάλια των πηγών
ποτέ εξωστρέφεια σε σκεπτόμενο βράχο –αλλά κρύπτεσθαι φιλεί,
έτσι που κάτω από έλυτρα λουρίδες λουρίδες
συλλαβίζω τους ξένους.
Ακόμα μια πληγή αυτοσυνειδησίας μου εγκολπώνει σύρριζα
τη λάμψη της. Η φιλότης, το νείκος, η φιλότης, το νείκος.
Και ιδού της παρουσίας μου το άδειο αποκτά νεαρά αιμοφόρα αγγεία.
Μέσα στο μονοπάτι μητρική συνομιλία η σάρκα μου με τη μυρτιά.
Στο νωπό μου δέρμα η αφή της φύσης σαν εκχύμωση.
Με ελέγχει ο βάτος που κρατώ, κρύβει φωτιά κι εκείνος…
(Από δω των όντων οι ολόφωτες ουσίες)
Ψαλμοί της μέλισσας, ψαλμοί της σφήκας στα διόδια των αισθήσεων.
Ξάφνου τα ξέφωτα, σαν ανευρύσματα της Ύπαρξης.
Οι οσμές της γης να φυτρώνουν στον οσφρητικό μου φλοιό.
(Καθετί που μ’ αγγίζει ανιχνεύοντας μέσα μου αλήθευση)
Ο στυφός στυφνός, οι αγχίνοες γκορτσιές, με του φτερού το σάλαγο και με κανέναν ήχο.
Οι σκούρες σακούλες των πεύκων ωσάν μικροί σπλήνες.
Οι έμβρυες λέξεις-κάμπιες, σκοτεινός πλακούντας γενεσιουργίας το Άρρητο.