Δεν είμαι νέα πια άλογό μου, γι’ αυτό, όταν πετάς πολύ ψηλά,
οι φτέρνες μου αγγίζουν τα πλευρά σου σιωπώντας:
Τι έχουν να πουν τα πόδια μου, αφού το σώμα σου αιχμαλωτίζει τους μηρούς μου;
Τα δάκτυλά μου, όμως, συστρεφόμενα, χαϊδεύουν τον λαιμό σου με την απίθανη οργή μίας βιασύνης.
Στον κόσμο των θηλαστικών, επιθυμία μου είναι η άσπονδη φιλία των ανέμων.
Τα πέλματά μου πάλι, γυρεύοντας τη μύτη, ανηφορίζουνε το μέτωπο,
λέγοντας στα μαλλιά σου σταματήστε! Δεν ξέρω αν μπορεί ν’ αγαπηθεί
η άδηλη αναπνοή των παρειών σου. Εγώ ποτέ δεν ίπταμαι,
γιατί έχουν πει πως μένοντας στην γη, οφείλω την δική σου ηδονή συν την ανατριχίλα των μαστών μου.
Θάλασσα! Θάλασσα! Εγώ που έτσι έχω φτιάξει την ζωή μου,
γιατί έτσι πρέπει να χαθώ – από ψηλά κοιτάζοντας τους πύργους;