Τι ήρθαμε ν’ αγαπήσουμε;
Αν δεν αγαπήσουμε τον ανυπότακτο που προκαλεί
τη συγκροτημένη άποψή μας για τον κόσμο
και εκείνον που εξεγείρεται,
αν δεν αγαπήσουμε εκείνον που δε συμβιβάζεται
στη εικόνα που θέλουμε να του δώσουμε
και την σκισμένη αλήθεια
της ανατροπής που κρύβει οξύμωρες αντιθέσεις,
αν δεν αγαπήσουμε τον ανησυχητικό άνεμο,
που τολμά να ταξιδεύει τα όνειρα
και το ορμητικό ποτάμι που διαπερνά τη δίψα για ζωή,
τότε τι ήρθαμε ν’ αγαπήσουμε;
Εκείνους που σκύβουν το κεφάλι
και προσαρμόζουν την αόρατη σκέψη
στην ανθρώπινη κλίμακα της τρομοκρατίας;
Εκείνους που μας υπόσχονται την αφθονία των ονείρων,
η εκείνους που μας εξοικειώνουν με το θάνατο
και μας λευτερώνουν από το φόβο του;
Αν δεν αγαπήσουμε εκείνους που δε συμφωνούν μαζί μας,
τότε, τι ήρθαμε να αγαπήσουμε;
Μόνον τους καλούς και υποταγμένους;
Τη λάγνα αλήθεια που γίνεται καταστροφική στα χέρια μας,
ή την αλήθεια
που τη μαθαίνουμε για να μη γίνουμε
σκλάβοι της;
Τι ήρθαμε στ’ αλήθεια ν’ αγαπήσουμε;