Η αποκάλυψη της προδοσίας σήμανε το τέλος του κόσμου για την ευγενική δασκάλα.
Τρεις από τους μαθητές, όχι οι πιο αγαπητοί, από κείνους όμως
που ποτέ δε θα ενέπνεαν την υποψία, ήταν οι εμπνευστές της κακόγουστης φάρσας,
τυχαία ολωσδιόλου τυχαία συνέβησαν όλα. Η ομολογία της συνωμοσίας, οι διαμαρτυρίες,
ο λυγμός όσων ξεκινούσαν την ημέρα με το στίγμα του Τιμωρημένου:

Των Τιμωρημένων που η καρδιά επαναστατούσε
Ενάντια στο χλομό φως,
Εκείνων που ο Ισημερινός συναντούσε τον άγνωστο
Τροπικό Δέλτα
Εκείνων που η εκπομπή αερίων πρόσβαλε την
Αραχνοΰφαντη ιδιοσυγκρασία
Και η ενδυμασία απαιτούσε τον οφειλόμενο σεβασμό
Στα ράκη,
όσων τα κάγκελα στα ολοστρόγγυλα παράθυρα
Επιβεβαίωναν την αλητεία
Και το άλγος έβρισκε παρηγοριά στο στόμα,
Εκείνων που ο έρωτας αναπαρίστατο με λεπτότατες
Διατροφές,
Οι τελετές αντικείμενο είχαν τη λατρεία
Η μυστική ανάγκη για επιβίωση συναντούσε το όργιο
Της αστραπής
Οι διάδρομοι δεν εξυπηρετούσαν παρά τα σπηλαιώδη
Κρησφύγετα
Το υπόγειο υπήρχε ακόμη
Η απαλλαγή επινοούσε το παιχνίδι με το περίστροφο

Η παιδική αφέλεια δε σχετιζόταν με την αδιαφορία
Η παιδική αφέλεια δε σχετιζόταν με την αδιαφορία
Η καρδιά χτυπούσε δυνατά, και ξεκάθαρα από τους
Χτύπους της σχηματιζόταν η λέξη ζωή.

ός ων η ποινή περιοριζόταν σε απλή επίπληξη,
όσων η τιμωρία κρεμόταν από τα χείλη μιας
Απρόσωπης νεανικής μνήμης
Και η μνήμη δεν ζούσε με τους πεθαμένους αλλά
Βασίλευε στη χώρα του Σύρτη,
Όπου ο ποταμός της αγάπης απέκλειε παράφορα τις
Όχθες
Οι στενές παραλίες θυμίζουν λίμνη
Το γλυκό νερό αγγίζει την ακτή
Και υπενθύμιζε ότι μαντεία υπήρχε.

Όσων το σώμα σήμαινε την τιμωρία,
Τιμωρία που δεν ήταν παρά ένα αναποδογύρισμα του
Χρόνου που
Μέσα του περπατούν όσο γίνεται πιο αργά ολόλευκες
Μάγισσες
όσων τιμωρημένων ο σαρκασμός ξεπερνά τον πόνο
Του Δασκάλου
Που μισεί
Το χιόνι
Και κάθε χώρα
Στη χώρα που καλύπτει.